Arbajt

Cóż, poradzić. Pora mi było zacząć poważne dorosłe życie, więc zacząłem. Trochę przez okoliczności a trochę z wewnętrznej potrzeby.

Jestę naukowcę. Tak właśnie, moi kochani. Bardzo chciałem, żeby tak się stało i w końcu się stało. Jednak żeby w końcu się stało, samo szczęście nie wystarczyło, trzeba było troszkę wydorośleć. Ale naprawdę tylko tyle, ile potrzeba. Szczęście oczywiście też pomogło i trochę uroku osobistego też.

I cóż ja mogę powiedzieć po pierwszym tygodniu pracy? Większość grupy w której pracuję to Niemcy. Grupa ma idealny rozmiar. Kilka osób, nie za dużo, nie za mało. Ot, w sam raz. Wszyscy są cholernie sympatyczni i pomocni.

Ponieważ mieszkam w akademiku w miasteczku akademickim, do pracy mam dwie minuty z buta i idę do niej z uśmiechnięty od ucha do ucha. Godziny pracy każdy sobie ustala sam, ale staram się narzucić sobie rygor przychodzenia na 8:30 do 16:00. Bywa krócej, bywa dłużej.

Już trochę opadła mi poprzyjazdowa chemia, trochę szkoda, że wtedy nic nie pisałem, ale byłem zbyt naćpany tym wszystkim. Teraz nadal jest euforia, ale już spokojniejsza. Praca ciekawa, ale dopiero się uczę, więc co ja mogę powiedzieć. Mam jedynie przeczucie, że może być na maksa ciekawie, ale wiem że dużo w tej kwestii zależy ode mnie.

Wybaczcie, że dziś piszę trochę jak robot, ale jetem niemnożko zmęczony i zupełnie padam na japę.

W sumie całkiem zawrotna kariera w dwa i pół miesiąca, z młodszego krojczego w Polszy na młodszego naukowczego w Dojczach.

Tak dla przypomnienia: